Dun yazdigim post imla hatasi, yazim hatasi ve otomatik duzeltme derken berbat olmus, kusura bakmayin. Cok alkollu iken yazmama ragmen bayagi bir duzelterek yazmistim ama olmamis yine de. Affedin.
Asil konuya gelirsek bu sadece izledigin veya dinledigin eser meselesi degil, genel anlamda yas ilerlemesinden kaynakli keyif alamiyoruz bircok seyden. Genclik yillarimizda sahilde arkadaslarimizla ictigimiz biranin tadini su an alamiyoruz. Ya da cocukken sinema salonunda ilk izledigimiz filmden. Ben bacak kadar veletken Ankara’da sihhiye orduevinin arkasindaki askeri sinemada siyah beyaz izledigim godzilla filmini izlerken hissettigim heyecani ve korkuyu bir defa hissedemedim. Bizim eski DHW Ankara tayfasindan olanlar hatirlayabilirler sanirsam yil 2001 veya 2002, 7.caddede topluca sinirsiz pizzaya girismistik, biz abartinca adamlar resmen hamurun ustune salca az rende kasar koyup servis etmeye baslamislardi. Pizza Hut’in o uyduruk pizzalarindan patlayana kadar yemeye devam etmistik inadina. Ayni arkadas ortami daha da onemlisi o yaslar gitti bir daha gelmeyecek. Bence her gunun, her anin kiymetini bilmeliyiz. Biraz yasli muhabbeti oldu farkindayim kusura bakmayin ama insan vefat eden arkadaslarini hatirlayinca daha da bir dertleniyor, maalesef buradan da var eski dostlarimiz. Mumkun oldugunca sevdiklerimizle ozellikle de ailemizle vakit gecirmemiz gerek. Sevgiler 😀